بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
میان گریه‌ات لبخند ناب است
چرا باور کنیم از قحط آب است؟
دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم
کارش میان معرکه بالا گرفته بود
شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود
