وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
