چشم‌هایت روضه خوانی می‌کند
اشک‌ها را ساربانی می‌کند
این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است؟
آسمان زیر سُم مرکب او حیران است
پروانه شد تا شعله‌ور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بی‌کرانه شد
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیده‌ست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیده‌ست
