در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
مسیح، خوانده مرا، وقت امتحان من است
زمان، زمانِ رجزخوانی جوان من است
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
