من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
