رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

می‌خواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند

سلمان هراتی

آب در سماور کهنه

رباعی

چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

رباعی

آن روز که شهر از تو پر غوغا بود
در خشمِ تو هیبت علی پیدا بود

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

رباعی

آگه چو شد از حالت بیماری او
دامن به کمر بست پیِ یاری او

محمدعلی مجاهدی

ایستاده باید مرد

رباعی

چون دید فراز نی سرش را خورشید
بر خاک تن مطهرّش را خورشید

محمدعلی مجاهدی

کرامت سرخ

رباعی

دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت

عباس براتی‌پور

ارغوانی‌ها

رباعی

چون لاله به ساحت چمن می‌سوزم
با یاد تو پاره پاره تن می‌سوزم

جواد محقق

همواره حسین

رباعی

شوریده سری که شرح ایمان می‌کرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان می‌کرد

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

عالم همه قطره‌اند و دریاست حسین
مردم همه بنده‌اند و مولاست حسین

سیدرضا مؤید

رباعی

آن‌سو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود

ساعد باقری

مرثیۀ سرخ گلو

رباعی

منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود

حسین رستمی

تقطیع ماه

رباعی