رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

پیغمبر ما که مشرق نور هُداست
دل آینه‌دار مهر او، دیده جداست

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

هر چند دعای عاشقان پر دارد
زیباییِ پرواز کبوتر دارد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

تا داشته‌ام فقط تو را داشته‌ام
با نام تو قد و قامت افراشته‌ام

سعید بیابانکی

چاره‌ها

رباعی

در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود

محمود شریفی (کمیل کاشانی)

رباعی

بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو

علی انسانی

دل سنگ آب شد

رباعی

جامی بزن از می طَهور صلوات
فیضی ببر از فیض حضور صلوت

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

شام تو پر از نور سحرگاهی شد
خورشید خدا به سوی تو راهی شد

سیدمحمدجواد شرافت

رباعی

از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست

محمدجواد غفورزاده

پنجره فولاد

رباعی

پرشورترین فصل تلاطم اینجاست
آیینهٔ چشم‌های مردم اینجاست

میلاد عرفان‌پور

رباعی

هر چند ستاره غرق اشک و آه است
خورشید، دلش گرفته‌تر از ماه است

محمدجواد غفورزاده

چلچراغ هدایت (جلد۱)

رباعی

روزی که حسین عشق را معنا کرد
صد پنجره رو به آسمان‌ها وا کرد

محمدجواد غفورزاده

سلام بر حسین

رباعی