سیمین‌دخت وحیدی

سیمین‌دخت وحیدی سال ۱۳۱۲ در جهرم متولد شد. وی سرودن را از ۱۷ سالگی آغاز کرد. قبل از انقلاب شعرهای سیاسی می‌سرود و پس از انقلاب محتوای اشعارش در رابطه با انقلاب، امام خمینی (ره) و رزمندگان بوده است. وحیدی هم‌زمان با دفاع مقدس در خطوط مقدم جبهه به شعرخوانی برای رزمندگان می‌پرداخت. مدرک تحصیلی وی طبق نظام جدید معادل کارشناسی ادبیات است. وی سابقۀ کار در آموزش و پرورش و تربیت معلم را دارد و عضو رسمی حوزه هنری و سردبیر ماهنامۀ کوثر است. او هم‌اکنون سرپرستی انجمن شعر بانوان را بر عهده دارد و علاوه بر شاعری در زمینۀ نقاشی نیز فعالیت می‌کند. از آثار او می‌توان به «هور»، «این قوم ناگهان» و «حس می‌کنم زندگی را» اشاره کرد.

سیمین‌دخت وحیدی

نوشته سیمین‌دخت وحیدی درباره پروین اعتصامی

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند، نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

سرم خاک کف پای حسین است دلم مجنون صحرای حسین است

عالم همه خاک کربلا بایدمان پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

گرد و خاکی کردی و بنشین که طوفان را ‏ببینی وقت آن شد قدرت خون شهیدان را ببینی

بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است بهار فصل صمیمیت خداوند است

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت

ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند

سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است

عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان

گرد و خاکی کردی و بنشین که طوفان را ‏ببینی
وقت آن شد قدرت خون شهیدان را ببینی

بهار پنجرۀ رؤیت خداوند است
بهار فصل صمیمیت خداوند است