عباس شاه‌زیدی | شعر هیأت

پنجره‌های حیات

وا کن به انجماد زمین چشم‌هات را
چشمی که آب کرده دل کائنات را

پیامبر اعظم صلوات‌الله‌علیه‌وآله

این شعر مرا کشت

غزل

باب الحوائج

از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...

امام کاظم علیه‌السلام

این شعر مرا کشت

غزل

سرور زنان قریش

ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد

حضرت خدیجه علیهاالسلام

سرچشمۀ کوثر

قصیده‌واره

ای شمع!

شب تا سحر از عشق خدا می‌سوزی
ای شمع! چقدر بی‌صدا می‌سوزی

امام کاظم علیه‌السلام

این شعر مرا کشت

رباعی

عشق ما عباس توست...

باز کن چشمان از اندوه مالامال را
چار داغ تازه داری، چارفصل سال را

حضرت ام البنین علیهاالسلام

غزل

قد قامتِ الصّلاة

شد وقت آن‌كه از تپش افتند كائنات
خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة»

یاران شهید

این شعر مرا کشت

غزل

غمِ بی‌برادری

گشود جانب دریا، نگاهِ شعله‌ورش را
همان نگاه که می‌سوخت از درون، جگرش را

حضرت عباس علیه‌السلام

به کسی دل باخته‌ام

غزل

به نام تو

حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است
پرچم به اهتزاز درآمد، محرّم است

آغاز محرم

این حسین کیست؟ (جلد۳)

مثنوی

زهرای علی

ماه هر شب تا سحر محو تماشای علی‌ست
تازه در این خانه زهرا ماه شب‌های علی‌ست

امام علی علیه‌السلام

غزل

زیارت‌نامه

آب و جارو می‌کنم با چشمم این درگاه را
ای که درگاهت هوایی کرده مهر و ماه را

امام رضا علیه‌السلام

این شعر مرا کشت

غزل

گریه‌های تو

چشم تو را چقدر به این در گذاشتند؟
گفتی پدر، مقابل تو سر گذاشتند

حضرت رقیه علیهاالسلام

غزل