آمدم باز کنم چشم پر از باران را
و به عطر نجف آغشته نمایم جان را
شبیه ذره از خورشید میگیرم صفاتم را
و قطرهقطره از حوض حرم آب حیاتم را
برای از تو سرودن، زبان ما بستهست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بستهست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگیاش دست تمناست بلند
هرچند در پایان حج آخرین است
«من کنتُ مولا...» ابتدای قصه این است