می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
هنوز داشت نفس می‌کشید؛ دیر نبود
مگر که جرعۀ آبی در آن کویر نبود
می‌وزد در کربلا عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
این سواران کیستند انگار سر می‌آورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر می‌آورند
دقیقه‌های پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
