در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
ای مانده به شانه‌هایتان بار گران
ای چشم به راهتان دمادم نگران
هر میدان شعبه... هر خیابان شعبه...
این شعبۀ اوست بدتر از آن شعبه
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بی‌خزان پیدا شد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو
از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
باید گلِ سرزمین ادراک شدن
از خاک برآمدن به افلاک شدن
هرکس که دلش به آسمان پیوسته‌ست
از کوچکی دغدغه‌ها وارسته‌ست
می‌جویی اگر رسم جوانمردان را
بشنو ز امام، سیرت آنان را
در وادی خیر، قصد تقصیر مکن
این مرحله را پی به تدابیر مکن
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
در عمر دو روزه خوب‌رویی بهتر
گر راحت خویش را نجویی بهتر
