در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
وقتی به نماز صبح آخر برخاست
فریاد ز مسجد و ز منبر برخاست
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گل‌زخم هزار خنجر و حنجر تو
نمی‌جنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیده‌ام بارها، یا اباالفضل
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
هیچکس اینجا نمی‌فهمد زبان گریه را
بغض می‌گیرد ز چشمانم توان گریه را
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
چون لاله به ساحت چمن می‌سوزم
با یاد تو پاره پاره تن می‌سوزم
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
مرا به خانۀ زهرای مهربان ببرید
به خاكبوسی آن قبر بی‌نشان ببرید
