در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
آتش چقدر رنگ پریده‌ست در تنور
امشب مگر سپیده دمیده‌ست در تنور؟
آنچه از من خواستی با کاروان آوردهام
یک گلستان گل به رسم ارمغان آوردهام
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
آگه چو شد از حالت بیماری او
دامن به کمر بست پیِ یاری او
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
می‌آید از سمتِ غربت، اسبی که تنهای تنهاست
تصویرِ مردی که رفته‌ست، در چشم‌هایش هویداست
چون لاله به ساحت چمن می‌سوزم
با یاد تو پاره پاره تن می‌سوزم
بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد
تا سینه را نشانهٔ تیر بلا نکرد
سوز جگر از دل به زبان آمده بود
بابا سوی میدان، نگران آمده بود
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
