سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
این پرچمی که در همه عالم سرآمد است
از انقلاب کاوۀ آهنگر آمدهست
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود