اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای این‌که نمیرد حیات، می‌مانی
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانی‌ات آه، جانماز سحر است
با حسرت و اشتیاق برمی‌خیزد
هر دستِ بریده، باغ برمی‌خیزد
