روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
ای تا به قیامت علم فتح تو قائم
سلطان دو عالم، علی موسی کاظم
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانیات آه، جانماز سحر است
