عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
گل کرده در ردیف غزل‌های ما حسین
شوری غریب داده به این بیت‌ها حسین
سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
شنیده بود که این‌بار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
