نمردهاند شهیدان که ماه و خورشیدند
که کشتگان وطن، زندگان جاویدند
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
گر به چشم دل جانا، جلوههای ما بینی
در حریم اهل دل، جلوۀ خدا بینی
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید