در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
او هست ولی نگاهِ باطل از ماست
دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
خورشید، گرمِ دلبری از روی نیزهها
لبخند میزند سَری از روی نیزهها
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن میگفت با خود کعبه، زینسان
هرکه با پاکدلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
پیرمردی، مفلس و برگشتهبخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است
ای که عمریست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهیست