دیدهام در کربلای دست تو
عالمی را مبتلای دست تو
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
کنار پیکر خود التهاب را حس کرد
حضور شعله‌ورِ آفتاب را حس کرد
چرا چو خاک چنین صاف و ساده باید مرد؟
و مثل سایه به خاک اوفتاده باید مرد؟
بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد
تا سینه را نشانهٔ تیر بلا نکرد
