در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم