پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
به نام آنکه مستغنیست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
در روزگاران غریبی، آشنا بودى
تنها تو با قرآن ناطق همصدا بودی