اگرچه «تحتِ کسا» یک حدیث جای تو بود
همیشه قلب رسول خدا کسای تو بود
گهواره نیست کودکی‌ات را فلک؟ که هست
فرمان‌بر تو نیست سما تا سمک؟ که هست
شفق نشسته در آغوشت ای سحر برخیز
ستاره می‌رود از هوش، یک نظر برخیز
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
چون موج ز طوفان بلا برگشته
از کوچهٔ سرخ لاله‌ها برگشته
برخیز و کفن بپوش سر تا پا را
تا گریه کنند آن قد و بالا را
روز عاشوراست
کربلا غوغاست
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
اگرچه زخم به فرقش سه روز منزل داشت
علی جراحت سر را همیشه در دل داشت
گل‌خنده‌ای که مهر به ماه خدا کند
از پای روز، حلقۀ شب را جدا کند
ای آن‌که فراتر از حضور نوری!
با این همه کی ز دیده‌ام مستوری؟!
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او
ﮔﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺸﻨﻪﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ
ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ
