اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
فرق دارد جلوهاش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی