سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غمهای تو را لبخند فردایی نبود
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
غمی ویرانتر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو