خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
سر نهادیم به سودای کسی کاین سر از اوست
نه همین سر که تن و جان و جهان یکسر از اوست...
فرخنده پیکریست که سر در هوای توست
فرخندهتر سریست که بر خاک پای توست
گر بسوزیم به آتش همه گویند سزاست
در خور جورم و از فضل توام چشم عطاست
تا باد مرکبیست برای پیام تو
با هر درخت زمزمهوار است نام تو
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو