او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
امروز ایلام فردا شاید خراسان بلرزد
فرقی ندارد کجای خاک دلیران بلرزد
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست