عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
آیینه، اشکِ کودکان؛ قرآن، علیاصغر
ای مشک! در سینه نمیگنجد دلم دیگر
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
کارش میان معرکه بالا گرفته بود
شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود