در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
قصد کجا کرده یل بوتراب؟
خُود و سپر بسته چرا آفتاب؟
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
پیغمبر درد بود و همدرد نداشت
از کوفه بهجز خاطرهای سرد نداشت