به شهر کوفه غریبم من و پناه ندارم
به غیر دربه‌دری‌ها پناهگاه ندارم
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
تا یوسف اشکم سَرِ بازار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
