امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بلبل چو یاد می‌کند از آشیانه‌اش
خون می‌چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش
ساز غم گر ترانهای می‌داشت
آتش دل، زبانهای می‌داشت
