این شعر را سخت است از دفتر بخوانیم
باید که از چشمان یکدیگر بخوانیم
آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
تبر بردار «ابراهیم»! در این عصر ظلمانی
بیا تا باز این بت‌های سنگی را بلرزانی
در پیچ و خم عشق، همیشه سفری هست
خون دل و ردّ قدم رهگذری هست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل
جهان وارونه شد؛ این‌بار با سنگ آمده هابیل
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
