نمی ز دیده نمی‌جوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفه‌ها لنگ است
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
دلم شور می‌زد مبادا نیایی
مگر شب سحر می‌شود تا نیایی
