نشان در بی‌نشانی‌هاست، پس عاشق نشان دارد
شهید عشق هر کس شد مکانی لامکان دارد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
