ای چشمهایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخههای روشنِ «والتّین»
دقیقههای پر از التهاب دفتر بود
و شاعری که در اندوه خود شناور بود
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
حضرتِ عباسی آمد شعر، دستانش طلاست
چشم شیطان کور! حالم امشب از آن حالهاست!
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
وقتی عدو به روی تو شمشیر میکشد
از درد تو تمام تنم تیر میکشد