تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
گاه‌گاهی به نگاهی دل ما را دریاب
جان به لب آمده از درد، خدا را، دریاب
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت
هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
