ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
