آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
پیش چشمم تو را سر بریدند
دست‌هایم ولی بی‌رمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
