ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرنده‌های دیگر برگشت
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
دین را حرمی‌ست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
