آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
با اشک تو رودها درآمیختهاند
از شور تو محشری بر انگیختهاند
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود
به دست غیر مبادا امیدواری ما
نیامدهست به جز ما کسی به یاری ما
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده