او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
