او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
