او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
