ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
