او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
هنگام سپیده بود وقتی می‌رفت
از عشق چه دیده بود وقتی می‌رفت؟
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
