جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سرا‌پا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنی‌آدم‌اند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّم‌اند
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
چشم‌هایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست
