بنای دین که با معراج دستان تو کامل شد
به رسم تهنیت‌گویی برایت آیه نازل شد
تو کیستی که ز دستت بهار می‌ریزد
بهار در قدمت برگ و بار می‌ریزد
آورده‌ام دو ظرف پر از رنگ، سبز و سرخ
یک رنگ را برای خودت انتخاب کن
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
