تا با حرم سبز تو خو می‌گیرم
در محضر چشمت آبرو می‌گیرم
من كیستم؟ کبوتر بی‌آشیانه‌ات
محتاج دست‌های تو و آب و دانه‌ات
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
