غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
